ரேடார் என்பது கணிசமான தூரத்தில் உள்ள பல்வேறு வகையான பொருட்களைக் கண்டறிதல், கண்காணிப்பு மற்றும் அடையாளம் காணப் பயன்படும் மின்காந்த கதிர்வீச்சு அலை. பொதுவாக இலக்குகள் என குறிப்பிடப்படும் பொருட்களை நோக்கி மின்காந்த கதிர்வீச்சை செலுத்தி அவற்றிலிருந்து திரும்பும் எதிரொலிகளை கவனிப்பதன் மூலம் இது செயல்படுத்தப்படுகிறது. இதன் இலக்குகள் விமானம், கப்பல்கள், விண்கலம், வாகனங்கள் மற்றும் வானியல் அமைப்புகள் அல்லது பறவைகள், பூச்சிகள் மற்றும் மழை போன்றவையாக இருக்கலாம். ரேடார் அத்தகைய பொருட்களின் இருப்பு, இருப்பிடம் மற்றும் வேகத்தை தீர்மானிப்பதைத் தவிர, சில நேரங்களில் அவற்றின் அளவு மற்றும் வடிவத்தையும் பெறலாம்.
ரேடார் அமைப்பானது ரேடியோ அல்லது நுண்ணலைகளில் மின்காந்த அலைகளை உருவாக்கும் டிரான்ஸ்மிட்டரைக் கொண்டுள்ளது .டொமைன், ஒரு கடத்தும் ஆண்டெனா , ஒரு பெறும் ஆண்டெனா (பெரும்பாலும் அதே ஆண்டெனா கடத்துவதற்கும் பெறுவதற்கும் பயன்படுத்தப்படுகிறது) மற்றும் பொருட்களின் பண்புகளை தீர்மானிக்க ஒரு ரிசீவர் மற்றும் செயலி. டிரான்ஸ்மிட்டரிலிருந்து ரேடியோ அலைகள் (துடிப்பு அல்லது தொடர்ச்சியானது) பொருட்களை நோக்கி பிரதிபலிக்கின்றன மீண்டும் பெறுநருக்குத் திரும்புகின்றன. இது பொருட்களின் இருப்பிடங்கள் மற்றும் வேகம் பற்றிய தகவலை அளிக்கிறது.
இரண்டாம் உலகப் போருக்கு முன்னும் பின்னும் பல நாடுகளால் ராணுவ பயன்பாட்டிற்காக ரேடார் ரகசியமாக உருவாக்கப்பட்டது. ரேடார் என்ற சொல் 1940ம் ஆண்டில் அமெரிக்க கடற்படையால் ரேடியோ கண்டறிதல் மற்றும் வரம்பின் சுருக்கமாக உருவாக்கப்பட்டது. ரேடாரின் நவீன பயன்பாடுகளில், வான் மற்றும் நிலப்பரப்பு போக்குவரத்து கட்டுப்பாடு, ரேடார் வானியல், வான்-பாதுகாப்பு அமைப்புகள், ஏவுகணை எதிர்ப்பு அமைப்புகள், அடையாளங்கள் மற்றும் பிற கப்பல்களைக் கண்டறிய கடல் ரேடார்கள், விமான மோதல் எதிர்ப்பு அமைப்புகள், கடல் கண்காணிப்பு அமைப்புகள், விண்வெளி கண்காணிப்பு உள்ளிட்டவை அடங்கும்.
1886ம் ஆண்டிலேயே, ஜெர்மன் இயற்பியலாளர் ஹென்ரிச் ஹெர்ட்ஸ் ரேடியோ அலைகள் திடமான பொருட்களிலிருந்து பிரதிபலிக்க முடியும் என்பதைக் கண்டறிந்தார். 1895ம் ஆண்டில், க்ரோன்ஸ்டாட்டில் உள்ள இம்பீரியல் ரஷ்ய கடற்படை பள்ளியில் இயற்பியல் பயிற்றுவிப்பாளராக இருந்த அலெக்சாண்டர் போபோவ் , தொலைதூர மின்னல் தாக்கங்களைக் கண்டறிய ஒரு கோஹரர் குழாயைப் பயன்படுத்தி ஒரு கருவியை உருவாக்கினார். அடுத்த ஆண்டு, அதில் அவர் ஒரு தீப்பொறி-இடைவெளி டிரான்ஸ்மிட்டரைச் சேர்த்தார். 1897ம் ஆண்டில், பால்டிக் கடலில் இரண்டு கப்பல்களுக்கு இடையில் தொடர்புகொள்வதற்காக இந்த உபகரணத்தை சோதித்தபோது, அவர் ஒரு குறுக்கீடு துடிப்பைக் கவனித்தார். அது மூன்றாவது கப்பல் கடந்து செல்வதால் ஏற்பட்டது.போபோவ் தனது ஆராய்ச்சி அறிக்கையில், பொருட்களைக் கண்டறிய இந்த நிகழ்வு பயன்படுத்தப்படலாம் என்று எழுதினார். ஆனால், அவர் இதற்கு மேல் வேறு எதுவும் செய்யவில்லை.
ஜெர்மன் கண்டுபிடிப்பாளர்கிறிஸ்டியன் ஹல்ஸ்மேயர் ‘தொலைதூர உலோகப் பொருட்களின் இருப்பைக்’ கண்டறிய ரேடியோ அலைகளைப் பயன்படுத்தினார். 1904ம் ஆண்டில், அடர்த்தியான மூடுபனியில் கப்பலைக் கண்டறிவதற்கான சாத்தியக்கூறுகளை அவர் நிரூபித்தார். அவர் ஏப்ரல் 1904-ல் தனது கண்டறிதல் சாதனத்திற்கான காப்புரிமையைப் பெற்றார். பின்னர் கப்பலுக்கான தூரத்தை மதிப்பிடுவதற்கான தொடர்புடைய திருத்தத்திற்கான காப்புரிமையை பெற்றார். அவர் 23 செப்டம்பர் 1904 அன்று பிரிட்டிஷ் காப்புரிமையைப் பெற்றார். ஒரு முழு ரேடார் அமைப்பை அவர் ஒரு டெலிமொபைலோஸ்கோப் என்று அழைத்தார்.
வாட்சன்-வாட் 1941ல் ஜப்பானின் பியர்ல் ஹார்பர் மீதான தாக்குதலுக்குப் பிறகு வான் பாதுகாப்பு ஆலோசனைக்காக அமெரிக்காவிற்கு அனுப்பப்பட்டார். ஆல்ஃபிரட் லீ லூமிஸ், மாசசூசெட்ஸ் இன்ஸ்டிடியூட் ஆப் டெக்னாலஜியில் ரகசிய எம்ஐடி கதிர்வீச்சு ஆய்வகத்தை ஏற்பாடு செய்தார். கேம்பிரிட்ஜ், மாசசூசெட்ஸ் 1941-45 ஆண்டுகளில் மைக்ரோவேவ் ரேடார் தொழில்நுட்பத்தை உருவாக்கியது. பின்னர், 1943ம் ஆண்டில் பேஜ் மோனோபல்ஸ் தொழில்நுட்பத்துடன் ரேடாரை பெரிதும் மேம்படுத்தியது. இது பெரும்பாலான ரேடார் பயன்பாடுகளில் பல ஆண்டுகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. அதன்பின் பல அறிவியல் ஆராய்ச்சியாளர்களின் கண்டுபிடிப்புகளால் தற்போது பல்வேறு திறன்களைக் கொண்ட பல வித நவீன தொழில்நுட்பத்துடன் ரேடார்கள் வடிவமைக்கப்பட்டு பயன்பாட்டில் உள்ளன.
