இந்து திருமணச் சட்டம், 1955, இரண்டாவது திருமணத்தின் போது இரு தரப்பினருக்கும் வாழ்க்கைத் துணை இருக்கக்கூடாது என்று கூறுகிறது. முதல் திருமணம் இருக்கும் போது மனைவி இரண்டாவது திருமணம் செய்து கொண்டால், சட்டத்தின் பார்வையில் இரண்டாவது திருமணம் சட்டவிரோதமாக கருதப்படும்.
முதல் திருமணம் சட்டப்பூர்வமாக செல்லுபடியாகும் போது மறுமணம் செய்து கொண்ட ஒரு பெண்ணின் மீது அவரது முதல் கணவர் வழக்கு தொடர்ந்தார். வழக்கை விசாரித்த நீதிபதிகள் தம்பதியினருக்கு குழந்தை இருப்பதால் அதனை கருத்தில் கொண்டு இருவருக்கு தலா 6 மாதங்கள் சிறை தண்டனை விதித்துள்ளனர். இந்த தண்டனையை முதலில் இரண்டாவது கணவர் அனுபவிக்க முதலில் சரணடைய வேண்டும் என்று உத்தரவிட்டது. அவர் தனது பதவிக் காலத்தை முடித்த பிறகு, அந்த பெண் தனது தண்டனையை அனுபவிக்க இரண்டு வாரங்களுக்குள் சரணடைய வேண்டும். இந்த தடுமாறிய தண்டனை அணுகுமுறை, ஒரு பெற்றோர் குழந்தையுடன் இருப்பதை உறுதி செய்யும்.
சமூகத்தைப் பாதிக்கக்கூடிய ஒரு குற்றத்திற்கான தண்டனைக்கான தண்டனை வழங்கும் விஷயத்தில், குற்றம் சாட்டப்பட்ட ஒருவரை தண்டனைக்குப் பிறகு விடுவிப்பது நல்லதல்ல. தண்டனை வழங்குவதில் உள்ள விகிதாச்சார விதி சமூகத்தில் ஒழுங்கையும் நீதியையும் நிலைநிறுத்துவதற்கு முக்கியமானது என்பதை நீதிமன்றம் எடுத்துக்காட்டியது, தண்டனை என்பது தொடர்புடைய அனைத்து உண்மைகளையும் சூழ்நிலைகளையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும் என்றும் குற்றம் நடந்ததிலிருந்து காலப்போக்கில் பாதிக்கப்படக்கூடாது என்றும் கூறினார்.
பின்னர் நீதிமன்றம் அந்த பெண் மற்றும் அவரது இரண்டாவது கணவரின் தண்டனையை தலா 6 மாத சிறைத்தண்டனையாக உயர்த்தியது, குழந்தையுடன் எப்போதும் ஒரு பெற்றோர் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக அவர்கள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக சிறையில் அடைக்கப்படுவார்கள் என்ற நிபந்தனையுடன். “இந்த சிறப்பு சூழ்நிலைகளில் உத்தரவிடப்பட்டதால், இந்த ஏற்பாடு ஒரு முன்னுதாரணமாக கருதப்படாது” என்று பெஞ்ச் தெளிவுபடுத்தியது.